Die liefde van die Here, en die ondankbaarheid en weerspannigheid van Israel.
1 TOE Israel ’n kind was, het Ek hom liefgehad, enuit Egipte het Ek my seungeroep.
2 Hoe meerdie profetehulle geroep het, des te meer het hulle van húlle af weggeloop;hulle het aan die Baäls geoffer en vir die gesnede beelde rook laat opgaan.
3 EnEk self het Efraim leer loop. Hy het hulle op sy arms geneem, maar hulle het nie erken datEk hulle genees het nie.
4 Met mensebande, met koorde van liefde het Ek hulle getrek; en Ek was vir hulle soos diegene wat die juk van hulle kakebeen af oplig; en Ek het My na hom neergebuig, Ek het hom voedsel gegee.
5 Hy sal na Egipteland nie terugkeer nie, maar Assur — dié sal sy koning wees; omdat hulle geweier het om hulle te bekeer.
6 En die swaard sal geswaai word in sy stede en sy grendels vernietig en verteerweens hulle planne.
7 Want my volk dwing om van My afvallig te word; en asdie profetehom roep na bo, rig hy hom glad nie op nie.
8 Hoe kan Ek jou oorgee, o Efraim, jou prysgee, o Israel? Hoe kan Ek jou maak soosAdma, jou gelykstel metSebóim: my hart is omgekeer in My, tegelykertyd is my medelyde opgewek.
9 Ek sal my toorngloed nie laat geld nie, Ek sal Efraim nie weer te gronde rig nie;want Ek is God en nie ’n mens nie, die Heilige in jou midde. En Ek sal nie kom in grimmigheid nie.
10 Hulle sal agter dieHereaan trek;Hy sal brul soos ’n leeu. Want Hy sal brul, en die kinders sal met sidderingvan die seekant aankom.
11 Hulle sal sidderende aankom soos ’n voëltjie uit Egipte en soos ’n duif uit die land Assur; enEk sal hulle laat woon in hulle huise, spreek dieHere.